Japans

Voor een van mijn projecten ben ik me al een tijdje aan het verdiepen in Japanse kleding. Wink-wink voor de insiders, want meer ga ik daar niet over zeggen, het moet nog wel een beetje een verrassing blijven ;-)

De hemel zij nog maar eens dank voor het internet: zonder dat zou ik beslist niet aan alle info zijn geraakt die ik nu al heb en zeker niet zo gedetailleerd en op zo korte tijd. Zelfs als je iets moet opzoeken over een heel andere cultuur, volstaat het dat je de naam kent van dat wat je zoekt. Zo ben ik vandaag op zoek geweest naar detailfoto's van een bepaald kledingstuk. Dankzij wikipedia wist ik exact hoe dat heet in het Japans, dus heb ik dat ingetikt in Google images, en voilà, massa's superbruikbare info.

Mooi meegenomen is dat ondertussen mijn fascinatie voor dat land weer een stukje gegroeid is. Ooit ga ik toch nog eens Japans leren... Alleen ben ik bang dat ik dan het kleine beetje Chinees, dat ik op 1 jaartje leerde, met Japans ga verwarren. Of ik moet natuurlijk eerst Chinees verder doen en me dan helemaal op Japans smijten ;-)

Al moet het gezegd, dat kleine beetje Chinees dat ik op dat ene jaar heb geleerd, is opmerkelijk goed blijven hangen. Ik kan nog altijd in interviews met Chinezen op tv dat wat ik geleerd heb, terug herkennen. Het schrift, da's een ander paar mouwen... Op dat vlak kan ik me hooguit herinneren of ik een karakter ooit heb leren schrijven, maar wat het wil zeggen... Maar Chinees als gesproken taal valt best wel mee.

Eigenlijk is het gek, die fascinatie van mij voor bepaalde talen. En omgekeerd de afkeer van . Van de talen, waarmee ik via herkomst banden heb, fascineert me alleen het Tsjechisch op dezelfde manier. Zelfs niet eens Duits, eerlijk gezegd. Voor de rest heb ik het vooral met Engels, Chinees en Japans. Turks zegt me ook wat, Arabisch daarentegen helemaal niet. Italiaans vind ik afschuwelijk, nochtans vond ik Latijn zalig.

Met het Frans heb ik bijvoorbeeld een soort haat-liefde relatie. Als kind had ik meer contact met het frans dan met het Duits. Maar Duits ging erin als zoete koek, Frans niet. Als ik een stukje Franse literatuur hoor voorlezen vind ik het geweldig. Maar toch kan het me niet in die mate boeien dat ik zelf literatuur in het Frans zou gaan lezen. En alhoewel ik naar verluidt een zeer mooi accent in het Frans heb, spreek ik het absoluut niet graag.

Wat in ieder geval erg grappig was, was om in de eerste les te moeten uitleggen waarom ik, met mijn in het oog springende Marokkaanse naam, precies Chinees wou leren. Had ik het nodig voor mijn werk? Nee. Ging ik naar China op reis? Nee. Had ik op een of andere manier contact met Chinezen? Nope. Waarom dan? Euh, wel, omdat die taal mij fascineert, omdat ik ze mooi vind, omdat ik het graag hoor spreken.

Tja, van iemand met een achtergrond als ik moet je dan ook geen standaard antwoorden verwachten, zeker ;-)